و او خلق کرد، زمینی را که بر آن نهرها جاری بود. نهرهایی جاری از زلالِ پاک و همه معترف ذات او.

و آنچنان وجود خود رابر پیکره ی زمین گسترانید که وجودش ذره ذره ی جهان را فرا گرفت.

و از دیده نهان شد.

نان شد و آنچه از او بر جای ماند صدای زلال چشمه ها بود و نغمه ی پرندگان

صدای زندگی

کمی که از تصنعات زندگی دور می شویم

انگار وجود خدا یک تکه می شود!

عظمتش

قدرتش

بیشتر آشکار می گردد!

صدایش مثل سکوت!

و سکوت گاه چه صدای زیبایی است!

در اعماق وجودم رخنه می کند...و مرا آرام می کند

از قدرتش، نیرویی دوباره می گیرم.

کاش هیچ وقت مجبور نبودیم برای زنده ماندن و پیشرفت اینگونه تلاش کنیم! کاش کمی آرامش بود! کمی آرامش!

فقط کمی آرامش

از وجودِ آرامِ بیکران!

کاش از انچه به ما می بخشید، آرامش هم تکه ی پاره ای از آن بخشیده ها بود!

فرح

و من باز هم تاریخو درست بلد نیستم! درست مثل همیشه!